خلاصه مقاله سندرم پاریس

🗼 “سندرم پاریس”

😇گریبان گیر افراد تازه وارد در
سازمان‌ها
نام این سندرم در اصطلاح پزشکی اختلال انطباقی است.
سالانه از میان میلیون‌ ها گردشگری که هر سال از شهر زیبای پاریس بازدید می‌کنند، تعداد انگشت‌ شماری و به خصوص شرقی ها دچار اختلال وضعیت ذهنی و شوک فرهنگی می‌شوند و برای حل این مشکل باید به کشورشان بازگردند.
بیماری سندرم پاریس در میان توریست‌هایی رخ می‌دهد که پیش از سفر به پاریس و در اثر تبلیغات گسترده‌ای می‌شود تصوراتی از پاریس در ذهن خود ساخته و آن را شهری اسطوره‌ای و بسیار زیبا و عاری از هر گونه زشتی می‌پندارند . ولی وقتی به پاریس رسیدند در کمال تعجب می‌بینند پاریس ابدا آن چیزی که در قصه ها برایشان تداعی شده است نیست و در این نقطه از سفر می‌باشد که برخی از توریست ها دچار بیماری سندرم پاریس می شوند.

این اختلال می تواند گریبانگیر افرادی که به تازگی وارد سازمان می‌شوند نیز بشود و آن‌ها را تا مدتی در شوک فرو ببرد. بسیاری از افراد به خاطر آوازه و شهرتی که از برخی سازمان‌ها در مورد حقوق و مزایای بالا دارد، سال‌ها تمام تلاش خود را می‌کنند تا وارد آن سازمان شوند، و به محض ورود و مشاهده شرایط سخت کاری و عدم تحقق رویا و آرزوهایشان، دچار شوک می‌شوند.
یکی از راه حل‌های آن اتخاذ راهبرد اجتماعی سازی در سازمان است. در این شیوه، کارکنان را قبل از ورود به سازمان، با شرایط و سختی‌های محیط کار آشنا می‌کنند تا کارکنان جدید با آمادگی و پذیرش مشغول به کار شوند.
فرآیند اجتماعی شدن در سازمان از اهمیت بسیار بالایی برخوردار بوده و دارای ۳ مرحله است:

🔅قبل از ورود به سازمان:

بایستی تا حد امکان اطلاعات جامعی را از سازمان در اختیار فرد قرار داد و از او خواسته شود تا خود متقابلا به تحقیق و بررسی پیرامون شرکت بپردازد.

🔅🔅رویارویی فرد با سازمان: اگر تفاوت میان واقعیات سازمان و پیش فرضیات فرد در باره آن زیاد و عمیق باشد تحمل ناپذیر بوده و زمینه های استعفاء ، ترک خدمت ، سر خوردگی و بی تفاوتی را ایجاد می نماید و درغیر این صورت فرد با تغییر نگرش، برقراری ارتباط با دیگران و پیشه کردن صبر و شکیبایی خود را با شرایط و واقعیات سازمان وفق می دهد.

🔅🔅🔅تحول و دگرگونی فرد:
اگر فرد شناخت درستی از سازمان داشته باشد هنجار و نظام ارزشی سازمان را می پذیرید، بینش، نگرش و رفتار خود را مطابق با آن تغییر می دهد، جایگاه کاری و اجتماعی صحیح خود را می یابد و به عنوان عضوی واقعی در می آید.

چنانچه فرآیند اجتماعی کردن موفقیت آمیز باشد نتیجه آن تعهد بیشتر فرد نسبت به شغل و سازمان و در پی آن بهره وری و کارایی بیشتر خواهد بود.